Nauczyłem się dzisiaj obsługiwać zmywarkę. Umiejętność błaha
lecz w szerszej perspektywie, dostarczająca mi doznań naprawdę
transcendentalnych – oto bowiem po raz kolejny zapanowałem nad maszyną, a
czymże jest historia ludzkości niż pasmem produkcji i zmagań się z coraz to
bardziej skomplikowanymi maszynami. Począwszy od zaostrzonego kamienia, którym
praprapra(pra)pradziad garbował jakąś zawszoną skórę, przez topór, który
pradziadowie, wbijali sobie w plecy, a na satelitach kończac, ludzkość ułatwia
sobie życie – jednocześnie niezmiernie je komplikując. Zmywarka ma zmywać za nas naczynia, to fakt.
Wystarczy chcieć. Co jednak gdy nasze wybory na tym się nie kończą? Albowiem, nie wystarczy wdusić
pojedynczego przyciska, trzeba jeszcze wybrać odpowiedni program i dolać
takiego niebieskiego płynu co to niby pieni się i nadaje połysk. Który
przycisk, jaki program, ile płynu? To nie są łatwe pytania. Czy Eco, gdy chcemy
być Eko, czy Rapid, gdy nam się śpieszy? Jak ułożyć talerze, aby woda omyła je
z każdej strony i nie pozostały te okropne zaschnięte resztki, na samym
obrzeżu? Jak umieścić garść widelców aby nie chrzęściły przez najbliższą
godzinę? Czym umilić sobie oczekiwanie na końcowy efekt – filmem raczej nie,
muzyką też, bo sprzęt cokolwiek huczy… Te i inne pytania zaprzątają mi teraz głowę.
Podobno zmywarka wzięła na swoje białe, laminowane barki część mojej pracy.
Wcale nie czuję, żeby było mi przez to odrobinę lżej…
Ach, i jeszcze można na mnie głosować w SFINKsie! Co na to zmywarka? Mruczy: szumszumszumszum.
